W ogólnym znaczeniu regulatory wzrostu są różnorodnymi typami związków chemicznych służących przyspieszaniu wielu procesów życiowych u roślin. Związki te stosowane są w rolnictwie i sadownictwie, ale także w uprawach szklarniowych roślin kwiatowych. Najszersze zastosowanie regulatorów wzrostu występuje jednakże w odniesieniu do niektórych zbóż oraz rzepaku.

Czym jest wyleganie?

Wyleganie zboża, a szczególnie jęczmienia, owsa oraz pszenżyta, a także rzepaku jest spowodowane głównie trudnymi warunkami pogodowymi. Jeżeli podczas silnego wydłużania się źdźbeł nastąpi silny wiatr, deszcz lub gradobicie, wymienione gatunki mają tendencję do wylegania, czyli de facto kładzenia się zamiast rośnięcia w pionie. Innym powodem wylegania mogą być choroby, a szczególnie powodujący łamliwość źdźbła u podstawy atak grzyba. Położone zboże lub rzepak znacznie gorzej plonuje, powodując nawet do 40% strat. Jest również znacznie trudniejsze do zebrania z pól podczas żniw.

Regulator wzrostu jako recepta na wyleganie

Do zapobiegania wyleganiu stosowane są różne metody, m.in. niezbyt gęsty wysiew nasion, ponieważ nazbyt gęste osłabia rośliny poprzez zwiększenie konkurencji pomiędzy nimi. Inną metoda jest zastosowanie właśnie regulatora wzrostu roślin, co jest szczególnie istotne przy nawożeniu azotem, gdy wzrost roślin jest szybki, a przez to źdźbła cieńsze. Regulator wzrostu roślin wyhamowuje nieco wzrost, czyniąc go mniej gwałtownym, a rośliny niższymi, ale o grubszych źdźbłach i mniej podatnymi na wyleganie. Regulatory wzrostu nie wyhamowują przy tym wzrostu na tyle, aby rośliny nie mogły osiągnąć wysokości pożądanych, a dodatkowo wzmacniają system korzeniowy, co dodatkowo poprawia stabilizację roślin w gruncie. Regulatory wzrostu zapobiegają wyleganiu bez względu na czynniki, które wyleganie powodują.